Shemot(namen), Ex 1:1-6:1, Jes. 27:6-28:13, 29:22-23

 

Ex 1:1-6:1  1 Dit nu zijn de namen der zonen van Israël,  die met Ya’akov naar Egypte gekomen zijn; zij kwamen er ieder met zijn gezin:  2  Ruven, Shimon, Levi en Jehoeda;  3  Jischachar, Zevulon en Benjamin;  4  Dan en Naftali, Gad en Aser.  5  De afstammelingen van Ya’akov waren zeventig zielen in het geheel. Yoseph echter was reeds in Egypte.  6  En Yoseph stierf, benevens al zijn broeders en dat gehele geslacht.  7  De Israëlieten nu waren vruchtbaar en breidden zich snel uit; zij vermenigvuldigden zich en werden uitermate talrijk,  zodat het land met hen vervuld werd.  8 Toen kwam er een nieuwe koning over Egypte, die Yoseph niet gekend had.  9  Deze nu zeide tot zijn volk: Zie, het volk der Israëlieten is groter en talrijker dan wij.  10  Welnu, laten wij met beleid tegen hen optreden, opdat zij zich niet vermenigvuldigen en zich, als wij in oorlog komen, bij onze tegenstanders aansluiten, tegen ons strijden en uit het land wegtrekken.  11  Daarom stelde men opzichters van herendiensten over hen aan om hen door de hun opgelegde dwangarbeid te onderdrukken: zij moesten voor Farao voorraadsteden bouwen, Pitom en Raamses.  12  Maar hoemeer men hen onderdrukte, des te meer vermenigvuldigden zij zich en breidden zij zich uit, zodat men bevreesd werd voor de Israëlieten.  13  Toen lieten de Egyptenaren de Israëlieten onder mishandeling werken;  14  ja, zij maakten hun het leven bitter door harde slavenarbeid met leem en tichelstenen en door allerlei arbeid op het veld. Alle werk , waartoe zij hen onder mishandeling als slaven gebruikten.  15 Ook beval de koning van Egypte de vroedvrouwen der Hebreeuwse vrouwen, van wie de een Sifra heette en de ander Pua :  16  Wanneer gij de Hebreeuwse vrouwen bij de bevalling helpt, dan moet gij goed toezien bij de verlossing; indien het een zoon is,  dan moet gij hem doden, maar indien het een dochter is, mag zij blijven leven.  17  De vroedvrouwen echter vreesden God en deden niet wat de koning van Egypte haar gezegd had, maar lieten de jongens in leven.  18  Toen ontbood de koning van Egypte de vroedvrouwen en zeide tot haar: Waarom hebt gij dit gedaan en de jongens laten leven? 19  En de vroedvrouwen zeiden tot Farao : De Hebreeuwse vrouwen zijn niet als de Egyptische; zij zijn sterk: voordat een vroedvrouw bij haar komt, hebben zij al gebaard. 20 En God deed de vroedvrouwen wel; het volk vermenigvuldigde zich en werd zeer talrijk. 21 En daar de vroedvrouwen God vreesden, gaf Hij haar ieder een gezin.  22  Toen gebood Farao aan zijn gehele volk : Werpt alle jongens die geboren worden, in de Nijl, maar alle meisjes moogt gij laten leven. 

2:1 Een man uit het huis van Levi huwde een Levitische vrouw;  2  deze werd zwanger en baarde een zoon . Toen zij zag, dat hij schoon was, verborg zij hem drie maanden lang.  3  Maar langer kon zij hem niet verborgen houden; daarom nam zij voor hem een biezen kistje, bestreek het met asfalt en pek , legde het kind erin en zette het in het riet aan de oever van de Nijl;  4  zijn zuster ging op enige afstand staan om te zien, wat er met hem gebeuren zou.  5 Toen kwam de dochter van Farao om in de Nijl te baden, en intussen wandelden haar dienaressen langs de Nijl; zij zag het kistje in het riet en zond haar slavin om het te halen.  6  Toen zij het open deed, zag zij het kind , en zie, het jongetje schreide, zodat zij medelijden met hem kreeg en zeide:  Dit is een Hebreeuws kind.  7  Toen zeide zijn zuster tot de dochter van Farao: Zal ik voor u uit de Hebreeuwse vrouwen een voedster gaan roepen , om het kind voor u te zogen?  8  En de dochter van Farao zeide tot haar: Ja . Toen ging het meisje de moeder van het kind roepen.  9  En de dochter van Farao zeide tot deze:  Neem dit kind mee en zoog het voor mij, dan zal ik u het u toekomende loon geven. Daarop nam de vrouw het kind mee en zoogde het.  10  En toen het kind groot geworden was, bracht zij het naar de dochter van Farao; en hij werd door haar als zoon aangenomen, en zij noemde hem Moshè, want, zeide zij: ik heb hem uit het water getrokken.  11 In die tijd, toen Moshè groot geworden was, ging hij uit tot zijn broeders en lette op hun dwangarbeid; toen zag hij, hoe een Egyptenaar een Hebreeër, iemand van zijn broeders, sloeg.  12  Hij keek naar alle kanten, en toen hij zag, dat er niemand was, sloeg hij de Egyptenaar dood en verborg hem in het zand.  13  Toen hij op een andere dag uitging, zie, daar waren twee Hebreeuwse mannen aan het vechten, en hij zeide tot de schuldige:  Waarom slaat gij uw naaste?  14  Deze echter zeide: Wie heeft u tot overste en rechter over ons aangesteld?  Denkt gij soms mij te doden, zoals gij de Egyptenaar gedood hebt? Daarop werd Moshè bevreesd, want hij dacht: Voorwaar,  de zaak is bekend geworden.  15 Toen Farao van deze zaak hoorde,  trachtte hij Moshè te doden, maar Moshè vluchtte voor Farao en zocht verblijf in het land Midjan.  16 Daar zat hij neer bij een bron. De priester van Midjan nu had zeven dochters;  zij kwamen juist water putten en vulden de drinkbakken om de kudde van haar vader te drenken.  17  Er kwamen echter herders, die haar verjoegen, maar Moshè stond op en kwam haar te hulp en drenkte haar kudde.  18  Toen zij bij haar vader Reuel gekomen waren , zeide deze: Waarom zijt gij vandaag zo spoedig terug?  19  Zij antwoordden: Een Egyptenaar heeft ons geholpen tegen de herders en bovendien volop voor ons geput en de kudde gedrenkt.  20  Hij zeide tot zijn dochters: En waar is hij? Waarom hebt gij die man achtergelaten ? Nodigt hem ten eten.  21  En Moshè bewilligde erin bij de man te blijven, en deze gaf zijn dochter Sippora aan Moshè.  22  Zij baarde een zoon en hij noemde hem Gersom, want, zeide hij: ik ben een vreemdeling geworden in een vreemd land.  23 In die lange tijd stierf de koning van Egypte; en de Israëlieten zuchtten nog steeds onder de slavernij en schreeuwden het uit, zodat hun hulpgeroep over de slavernij omhoog steeg tot God.  24  En God hoorde hun klacht en God gedacht aan zijn verbond met Avraham, Itschak en Ya’akov.  25  Zo zag God de Israëlieten aan en God had bemoeienis met hen. 

3:1 Moshè nu was gewoon de kudde van zijn schoonvader Jetro, de priester van Midjan, te hoeden. Eens, toen hij de kudde naar de overkant van de woestijn geleid had, kwam hij bij de berg Gods, Chorev. 2 Daar verscheen hem de Engel van de Eeuwige als een vuurvlam midden uit een braamstruik. Hij keek toe, en zie, de braamstruik stond in brand, maar werd niet verteerd .  3  Moshè nu dacht: Laat ik toch dat wondere verschijnsel gaan bezien, waarom de braamstruik niet verbrandt.  4  Toen de Eeuwige zag, dat hij het ging bezien, riep God hem uit de braamstruik toe: Moshè, Moshè!  En hij antwoordde: Hier ben ik.  5  Daarop zeide Hij: Kom niet dichterbij: doe uw schoenen van uw voeten,  want de plaats, waarop gij staat,  is heilige grond.  6  Voorts zeide Hij: Ik ben de God van uw vader , de God van Avraham, de God van Itschak en de God van Ya’akov. Toen verborg Moshè zijn gelaat, want hij vreesde God te aanschouwen.  7 En de Eeuwige zeide: Ik heb terdege gezien de ellende van mijn volk, dat in Egypte is, en hun gejammer over hun drijvers gehoord, ja, Ik ken hun smarten.  8  Daarom ben Ik nedergedaald om hen uit de macht der Egyptenaren te redden en uit dit land te voeren naar een goed en wijd land, een land vloeiende van melk en honig, naar de woonplaats van de Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Perizzieten , Chiwwieten en Jebusieten.  9  En nu, zie, het gejammer der Israëlieten is tot Mij doorgedrongen; ook heb Ik gezien, hoezeer de Egyptenaren hen verdrukken. 10 Nu dan, ga, Ik zend u tot Farao , om mijn volk, de Israëlieten, uit Egypte te leiden.  11 Maar Moshè zeide tot God: Wie ben ik, dat ik naar Farao zou gaan en de Israëlieten uit Egypte zou leiden?   12  Toen zeide Hij: Ik ben immers met u! En dit zal u het teken zijn, dat Ik u gezonden heb: wanneer gij het volk uit Egypte hebt geleid, zult gij God dienen op deze berg.  13  Daarop zeide Moshè tot God: Maar wanneer ik tot de Israëlieten kom en hun zeg: De God uwer vaderen heeft mij tot u gezonden, en zij mij vragen: hoe is zijn naam? wat moet ik hun dan antwoorden?  14  Toen zeide God tot Moshè: Ik ben , die Ik ben. En Hij zeide:  Aldus zult gij tot de Israëlieten zeggen : Ik ben heeft mij tot u gezonden .  15  Voorts zeide God tot Moshè: Aldus zult gij tot de Israëlieten zeggen: De Eeuwige, de God uwer vaderen, de God van Avraham , de God van Itschak en de God van Ya’akov,  heeft mij tot u gezonden; dit is mijn naam voor eeuwig en zo wil Ik aangeroepen worden van geslacht tot geslacht.  16 Ga heen, vergader de oudsten van Israël en zeg tot hen: de Eeuwige, de God uwer vaderen, de God van Avraham, Itschak en Ya’akov is mij verschenen en heeft gezegd : Ik heb terdege acht geslagen op u en op wat u in Egypte wordt aangedaan.  17  Ik heb gezegd, dat Ik u uit de ellende van Egypte voeren zal naar het land der Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Perizzieten , Chiwwieten en Jebusieten, naar een land vloeiende van melk en honig.  18  En zij zullen naar uw stem horen; dan zult gij met de oudsten van Israël naar de koning van Egypte gaan en tot hem zeggen : de Eeuwige, de God der Hebreeën, heeft ons ontmoet; nu dan, wij wilden wel drie dagreizen ver de woestijn intrekken om de Eeuwige, onze God, een offer te brengen.   19  Ik weet echter, dat de koning van Egypte u niet zal toestaan te gaan , zelfs niet door een sterke hand.  20  Maar Ik zal mijn hand uitstrekken en de Egyptenaren slaan met alle wondertekenen, die Ik in hun midden zal doen;  daarna zal hij u laten gaan.  21  En Ik zal bewerken, dat de Egyptenaren dit volk gunstig gezind zijn, zodat gij, wanneer gij wegtrekt, niet ledig wegtrekt:   22  iedere vrouw moet dan van haar buurvrouw en van haar huisgenote zilveren en gouden voorwerpen vragen en klederen,  die gij uw zoons en dochters te dragen geeft; zo zult gij de Egyptenaren. 

4:1 Toen antwoordde Moshè: Maar als zij mij niet geloven en niet naar mij luisteren, doch zeggen: de Eeuwige is u niet verschenen?  2  En de Eeuwige zeide tot hem: Wat hebt gij daar in uw hand? Hij antwoordde: Een staf .  3  Daarop zeide Hij: Werp die op de grond . En toen hij die op de grond geworpen had,  werd hij een slang, zodat Moshè ervoor wegvluchtte.  4  Maar de Eeuwige zeide tot Moshè: Strek uw hand uit en grijp ze bij de staart . Toen strekte hij zijn hand uit en greep haar vast en zij werd een staf in zijn hand.  5  Opdat zij geloven, dat de Eeuwige, de God hunner vaderen, de God van Avraham, de God van Itschak en de God van Ya’akov, u verschenen is .  6  Wederom zeide de Eeuwige tot hem: Steek uw hand in uw boezem. En hij stak zijn hand in zijn boezem en toen hij ze eruit trok, zie, zijn hand was melaats,  sneeuwwit.  7  Daarop zeide Hij: Steek uw hand opnieuw in uw boezem. En hij stak zijn hand opnieuw in zijn boezem en toen hij ze eruit trok, zie, zij was weer geworden als zijn overige vlees.  8  Indien zij u niet geloven en geen acht geven op wat het eerste teken te zeggen heeft, dan zullen zij geloven wat het tweede teken te zeggen heeft.  9  En indien zij ook deze beide tekenen niet geloven en naar u niet luisteren, dan zult gij Nijlwater nemen en uitgieten op het droge, en het water dat gij uit de Nijl neemt, zal bloed worden op het droge.  10 Toen zeide Moshè tot de Eeuwige: Och Here, ik ben geen man van het woord, noch sinds gisteren, noch sinds eergisteren , noch sinds Gij tot uw knecht gesproken hebt, want ik ben zwaar van mond en zwaar van tong.  11  Maar de Eeuwige zeide tot hem: Wie heeft de mens een mond gegeven, wie maakt stom of doof ziende of blind ; ben Ik het niet, de Eeuwige?  12  Nu dan, ga heen. Ik zal met uw mond zijn en u leren, wat gij spreken moet.  13  Maar hij zeide: Och Here, zend toch iemand anders.  14  Toen ontbrandde de toorn van de Eeuwige tegen Moshè en Hij zeide: Is niet de Leviet Aäron uw broeder? Ik weet, dat hij goed spreekt; en zie, hij is op weg gegaan, u tegemoet, en als hij u ziet , zal hij zich van harte verheugen.   15  Dan zult gij tot hem spreken en de woorden in zijn mond leggen, en Ik zal zijn met uw mond en zijn mond en Ik zal u leren, wat gij doen moet.  16  Hij zal voor u tot het volk spreken en zo zal hij u tot een mond zijn en gij zult hem tot God zijn.  17  En deze staf, waarmede gij de tekenen moet doen, moet gij in uw hand nemen.  18 Toen keerde Moshè naar zijn schoonvader Jeter terug en zeide tot hem:  Ik wilde wel terugkeren naar mijn broeders, die in Egypte zijn, en zien, of zij nog leven. En Jetro zeide tot Moshè : Ga in vrede.  19  Want de Eeuwige had tot Moshè in Midjan gezegd: Keer terug naar Egypte, want alle mannen, die u naar het leven stonden , zijn dood.  20  Daarop nam Moshè zijn vrouw en zijn zonen, zette hen op een ezel en keerde naar het land Egypte terug; ook nam Moshè de staf Gods in zijn hand.  21  En de Eeuwige zeide tot Moshè: Nu gij gaat terugkeren naar Egypte, zie toe , dat gij voor het aangezicht van Farao al de wonderen doet, die Ik in uw macht gesteld heb. Maar Ik zal zijn hart verharden, zodat hij het volk niet zal laten gaan.  22  Dan zult gij tot Farao zeggen: Zo zegt de Eeuwige: Israël is mijn eerstgeboren zoon;  23  daarom zeg Ik u: laat mijn zoon gaan , opdat hij Mij diene; zoudt gij echter weigeren hem te laten gaan, dan zal Ik uw eerstgeboren zoon doden.  24 Onderweg nu, in een nachtverblijf, kwam de Eeuwige hem tegen en zocht hem te doden.  25  Toen nam Sippora een stenen mes, besneed de voorhuid van haar zoon, raakte daarmee zijn voeten aan en zeide: Voorzeker,  gij zijt mij een bloedbruidegom.  26  En Hij liet hem met rust.  Bloedbruidegom, zeide zij toen, met het oog op de besnijdenis.  27  En de Eeuwige zeide tot Aharon: Ga Moshè in de woestijn tegemoet. Hij ging en ontmoette hem bij de berg Gods en kuste hem.  28  Moshè nu deelde Aharon al de woorden van de Eeuwige mede, met welke Hij hem gezonden had, en al de tekenen, die Hij hem had opgedragen.  29  En Moshè ging met Aharon op weg en zij verzamelden al de oudsten der Israëlieten.  30  Aharon sprak al de woorden, die de Eeuwige tot Moshè gesproken had, en hij deed de tekenen voor de ogen van het volk .  31  Het volk nu geloofde, en toen zij hoorden , dat de Eeuwige op de Israëlieten acht geslagen en hun ellende gezien had , knielden zij en bogen zich neder. 

5:1 Daarna kwamen Moshè en Aharon tot Farao en zeiden tot hem: Zo zegt de Eeuwige, de God van Israël: laat mijn volk gaan om te mijner ere in de woestijn een feest te vieren.  2  Maar Farao zeide: Wie is de Eeuwige,  naar wie ik zou moeten luisteren om Israël te laten gaan? Ik ken de Eeuwige niet , en ik zal Israël ook niet laten gaan.  3 Toen zeiden zij: De God der Hebreeën heeft ons ontmoet; laat ons toch drie dagreizen ver de woestijn intrekken, om aan de Eeuwige, onze God, te offeren, anders zou Hij ons treffen met de pest of met het zwaard.  4  Maar de koning van Egypte zeide tot hen: Waarom tracht gij, Moshè en Aharon,  het volk van zijn werk af te houden! Vooruit , aan uw dwangarbeid!  5  Ook zeide Farao: Zie, het volk des lands is reeds zo talrijk en gij wilt hen met hun dwangarbeid doen ophouden!  6  Farao beval op die dag de drijvers en opzichters van het volk:  7  Gij moogt het volk geen stro meer geven om tichelstenen te maken, zoals gisteren en eergisteren; zij moeten nu zelf stro gaan verzamelen,  8  maar toch zult gij hun de vastgestelde hoeveelheid tichelstenen, die zij gisteren en eergisteren moesten maken, opleggen zonder er iets van af te doen; want zij zijn lui, daarom roepen zij : laat ons aan onze God gaan offeren.  9  Het werk dezer mannen moet worden verzwaard , zodat zij daarmee bezig zijn en geen aandacht schenken aan leugentaal.  10 Toen gingen de drijvers en opzichters van het volk heen en zeiden tot het volk: Zo zegt Farao: ik geef u geen stro.  11  Gaat er zelf op uit en haalt stro, waar gij het vindt, maar van uw taak gaat niets af.  12  Toen verspreidde zich het volk over het gehele land Egypte om stoppels te verzamelen voor het stro.  13  En de drijvers drongen aan met de woorden : Maakt uw werk af, de bepaalde dagtaak voor elke dag, evengoed als toen er stro was.  14  En de Israëlitische opzichters, aan wie de drijvers van Farao die taak hadden opgelegd, werden geslagen, terwijl hun werd toegevoegd: Waarom hebt gij het vastgestelde getal tichelstenen niet klaar, zoals gisteren en eergisteren, vandaag evengoed als gisteren?  15 Daarop kwamen de Israëlitische opzichters tot Farao en riepen tot hem : Waarom doet gij zo met uw knechten?  16  Stro wordt uw knechten niet meer gegeven en toch zegt men ons: maak tichelstenen. En zie, uw knechten worden geslagen . Maar de schuld ligt bij uw volk.  17  Hij echter zeide: Lui zijt gij, lui!  Daarom zegt gij: Laat ons aan de Eeuwige gaan offeren.  18  Nu dan, vooruit, aan het werk! Stro wordt u niet gegeven, maar dezelfde hoeveelheid tichelstenen moet gij leveren.  19  Toen begrepen de Israëlitische opzichters, hoe erg het met hen gesteld was,  daar men zeide: Gij moogt het aantal tichelstenen , uw vastgestelde taak voor elke dag, niet verminderen.  20  Bij hun vertrek van Farao ontmoetten zij Moshè en Aaron, die op hen stonden te wachten,  21  en zij zeiden tot hen: de Eeuwige zie op u en oordele, omdat gij ons bij Farao en zijn knechten in een kwade reuk gebracht hebt, waarmee gij hun een zwaard in handen hebt gegeven, om ons te doden.  22  Toen keerde Moshè terug tot de Eeuwige en zeide: Here, waarom behandelt Gij dit volk zo hard? Waarom hebt Gij mij gezonden?  23  Want van het ogenblik af, dat ik bij Farao gekomen ben, om in uw naam te spreken,  heeft hij dit volk slecht behandeld, en Gij hebt uw volk geenszins gered. 

6:1 Maar de Eeuwige zeide tot Moshè: Nu zult gij zien, wat Ik aan Farao doen zal; want door een sterke hand zal hij hen laten gaan, ja door een sterke hand hen uit zijn land drijven.  

 

Jes. 27:6-28:13, 6  In de komende dagen zal Ya’akov wortel schieten , Israël bloeien en uitspruiten , zodat zij de wereld met vruchten vervullen.  7 Heeft Hij hen geslagen, zoals degene geslagen werd, die hen sloeg? Zijn zij gedood , zoals hun gedoden gedood werden?  8  Door te verjagen, te verdrijven hebt Gij ze bestreden; Hij heeft ze verwijderd door zijn harde wind ten dage van de oostenwind.  9  Daarom zal hierdoor de ongerechtigheid van Ya’akov verzoend worden, en hierin zal de volle vrucht van de verwijdering van zijn zonde bestaan, dat hij alle altaarstenen tot verbrijzelde kalkstenen maakt, en dat geen gewijde palen en wierookaltaren overeind blijven staan.  10  Want de versterkte stad ligt eenzaam , een woonstede ontvolkt en verlaten als een woestijn; daar weiden kalveren en daar legeren zij zich en eten haar twijgen af.  11  Wanneer haar takken verdroogd zijn, worden zij afgebroken; vrouwen komen en steken ze aan. Omdat het geen volk van inzicht is, daarom ontfermt zijn Maker er Zich niet over en is zijn Formeerder het niet genadig.  12  Maar het zal te dien dage geschieden,  dat de Eeuwige de aren zal dorsen van de Rivier af tot de Beek van Egypte toe, en gij zult ingezameld worden een voor een,  kinderen Israëls.  13  En het zal te dien dage geschieden, dat er op een grote bazuin geblazen zal worden,  en zij die verloren waren in het land Assur en die verdreven waren in het land Egypte,  zullen komen en zich nederbuigen voor de Eeuwige op de heilige berg te Jeruzalem. 

28:1 Wee de trotse kroon van Efraïms beschonkenen, de afvallende bloem: het prachtig hoofdsieraad van het vruchtbare dal van wie door de wijn zijn overmand.   2  Zie, de Eeuwige heeft een die sterk is en krachtig; die als een hagelslag, een verwoestende storm, als een stortbui van geweldige,  overstromende wateren met kracht tegen de grond werpt:  3  met voeten vertreden wordt de trotse kroon van Efraïms beschonkenen.  4 En met de afvallende bloem, het prachtig hoofdsieraad op het hoofd van het vruchtbare dal, daarmee zal het gaan als met een vroege vijg voor de oogst, die iemand ziet en zo uit de hand opslokt.   5  Te dien dage zal de Eeuwige der heerscharen tot een sierlijke kroon en een prachtige diadeem zijn voor de rest van zijn volk,  6  en tot een geest des gerichts voor wie ten gerichte gezeten is en tot heldenkracht voor wie de strijd terugdringen naar de poort.  7 En ook dezen waggelen van wijn en tuimelen van bedwelmende drank: priester en profeet waggelen van bedwelmende drank, zijn verward door wijn, tuimelen van bedwelmende drank, waggelen bij een gezicht , wankelen bij een rechtspraak.  8  Ja, alle tafels zijn vol walgelijk braaksel, geen plek is er over.  9 ‘Wie wil hij kennis leren en wie wil hij een openbaring doen verstaan? Hun die van de melk gespeend, aan de borst ontwend zijn?  10  Want het is wet op wet, wet op wet, eis op eis, eis op eis, hier wat, daar wat.’ 11  Voorwaar, door mensen die een onverstaanbare taal spreken, en in een vreemde tongval zal tot dit volk spreken Hij, die tot hen gezegd heeft: 12  Dit is de rust, geeft de vermoeide rust, en dit is de verademing. Maar zij wilden niet horen. 13  Zo zal voor hen het woord van de Eeuwige zijn: wet op wet, wet op wet, eis op eis, eis op eis, hier wat, daar wat, opdat zij bij hun gaan achterwaarts struikelen en te pletter vallen, verstrikt en gevangen worden.

 

29:22-23  22  Daarom, zo zegt de Eeuwige, die Avraham verloste, tot het huis van Ya’akov : Ya’akov zal nu niet meer beschaamd staan en zijn aangezicht zal niet meer verbleken .  23  Want wanneer hij en zijn kinderen het werk mijner handen in hun midden zien, dan zullen zij mijn naam heiligen en zij zullen de Heilige Ya’akovs heiligen en voor de God van Israël ontzag hebben.